වියතසර හිමකර
සරි උවන යුතු මනහර
ලිය ගත් සිත පැහැර
වීය මෙලෙසට කව ට අවසර
සොබමන් නුවර මැද
සිව් කොණ ජයට බැඳි දද
සැරි ඒ රුසිරු බඳ
එතී මදනල වීය මද , මද….
පිපි මල් එ'පුර තුල
දැක දැක පැහැය ගජ දල
රත් නා දෙතොල් මල
නොසම වේ යැයි කීය බල බල…
විහිදු පිල් ගොමුවද
මන්දිර සැරසු නැටුමද
හෙලා පසෙකට මද
සුනිල වරලස බැලි මොණරුද
ඇත් අසුන් බැඳ නෙක
පුර සරන මුත් රිය සක
ඒ පුළුලුකුල දැක
එදා විලි වැද ගියැයි නැත සැක
ඇය යන ගමන දැන
නරඹන සලෙල දන මන
අඩක් තුටු කරවන
වැසූ යුග හස සිටිති නටමින
යලි නොනැගෙන ලෙසට
වසා ගී හඬ තදට
සියොතුන් වූ අවට
විඳිත් පා මිණි තාල ලොබ කොට
විඳිමින් එසිරි පෙනි
පියවර සෙමින් තබමිනි
විලවුන් නොරට තැනි
සුවඳ දැනෙනා තරම් ලං වුනි
නෙතට නෙත ගැටුනත්
සැලුනද එයින් හද තත්
නොවී මම මන්මත්
සිහි කලා බස් කලින් දැනුවත්
යස රුසිරු වඩමින්
පිනවන නමුදු ඉඳුරන්
කී ලෙසට ඇඳුරන්
නිසරු කුණු කය දිරයි සැනකින්
No comments:
Post a Comment